Δύο δρόμους έχει η ζωή, λέει ο λαός, δύο είναι και τα βασικά σενάρια για την κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου: ή θα ξεκινήσει με μία σύνθεση παλιών και νέων ή θα ακολουθήσει το μοντέλο του ψηφοδελτίου Επικρατείας. Και οι δύο εκδοχές έχουν υπέρ και κατά, έχουν υποστηρικτές και αντιπάλους, το σε ποια θα γείρει η πλάστιγγα, όμως, θα κριθεί τη νύχτα των εκλογών, από το αποτέλεσμα που θα γράψει η κάλπη.
Οσοι είναι υπέρ μίας κυβέρνησης συνέχειας και ανανέωσης, όπως την ονομάζουν, με τη συμμετοχή των λεγόμενων κορυφαίων, επικαλούνται την κρίση.
«Τα προβλήματα είναι τόσο μεγάλα που ο Γ. Παπανδρέου θα πρέπει να ποντάρει σε σίγουρα χαρτιά», λένε χαρακτηριστικά και στέκονται ιδιαίτερα στην ανάγκη «το ΠΑΣΟΚ να αναμετρηθεί με τα προβλήματα ενωμένο».
Επισημαίνουν ακόμη ότι την επομένη των εκλογών το ΠΑΣΟΚ θα έχει τέσσερα ή πέντε κόμματα στη Βουλή να το πολεμούν. Το επικοινωνιακό ισοζύγιο θα είναι θετικό μονάχα όσο η νεαρή κυβέρνηση δεν θα μπλέκει σε κακοτοπιές.
Από τη στιγμή του πρώτου πραγματικού αρνητικού γεγονότος και μετά, το ΠΑΣΟΚ θα είναι μόνο και με τα μέσα ενημέρωσης να καταγράφουν τα όσα συμβαίνουν. Τα ΜΜΕ θα έχουν υποχρέωση να μεταδίδουν τις θέσεις της ΝΔ, του ΚΚΕ, του ΛΑΟΣ, του ΣΥΡΙΖΑ και ίσως των Οικολόγων Πράσινων. «Σκεφτείτε να έχουν να πουν και για διαφωνίες στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ τι έχει να γίνει», υπογραμμίζουν όσοι κινούνται σε αυτό το μήκος κύματος.
Προσθέτουν ακόμη ότι «δεν θα πρέπει καν να περάσει η εικόνα αποκλεισμών με βάση την επιλογή που έκαναν τα στελέχη την 11η Νοεμβρίου». «Αυτό θα είναι καταστροφικό μήνυμα για την κοινωνία και το εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ», υποστηρίζουν.
Στην περίπτωση που πρυτανεύσει αυτή η λογική, στην κυβέρνηση θα μπουν ο Ευ. Βενιζέλος, ο Κ. Σκανδαλίδης, η Α. Διαμαντοπούλου, ο Μ. Χρυσοχοϊδης, ο Χρ. Παπουτσής, ο Α. Λοβέρδος, ο Γ. Φλωρίδης, ο Μ. Ανδρουλάκης, η Μ. Αποστολάκη, η Μ. Δαμανάκη, ο Π. Ευθυμίου, ο Ντ. Ρόβλιας, ο Μ. Καρχιμάκης κ.ά.
Ερωτηματικό παραμένει τι θα κάνει ο Γ. Παπανδρέου τα στελέχη της ιστορικής ηγεσίας με πολύ βαριά ονόματα.
Ο Θ. Πάγκαλος ακούγεται για την προεδρία της Βουλής, το ίδιο και η Β. Παπανδρέου που ενδιαφέρεται και για το υπουργείο Αμυνας.
Υπάρχει, όμως, και η άλλη προσέγγιση. Που πρεσβεύει ότι τις αλλαγές τις κάνει κανείς όταν είναι ισχυρός. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, με την προϋπόθεση της ισχυρής αυτοδυναμίας, αυτό σημαίνει ότι ο Γ. Παπανδρέου θα πρέπει να τα αλλάξει όλα.
Να προχωρήσει μπροστά με στελέχη της νεότερης γενιάς και της απολύτου εμπιστοσύνης του, κρατώντας μερικούς μόνο από τους προαναφερθέντες. Οσοι έχουν αυτή τη λογική μιλούν για το «μοντέλο Ραγκούση- Παπακωνσταντίνου» και θέλουν να δουν υπουργούς πρόσωπα όπως ο Η. Μόσιαλος, η Ε. Παναρίτη, ο Π. Γερουλάνος, ο Σπ. Κουβέλης και η Λ. Κατσέλη και το κράτος να στελεχώνεται από στελέχη που μπήκαν στην πολιτική για τον Γ. Παπανδρέου. Θεωρούν ότι το συγκεκριμένο πολιτικό προσωπικό έχει τα φόντα να χειριστεί την κρίση, γεγονός που αν συμβεί θα σημάνει και το οριστικό τέλος για όσους έρχονται από το παρελθόν.
Οποια κι αν είναι η τελική απόφαση και η εσωτερική ισορροπία του νέου κυβερνητικού σχήματος, το σίγουρο είναι ότι το κέντρο βάρους θα είναι το Μέγαρο Μαξίμου. Ακόμη κι αν μπουν στην κυβέρνηση οι κορυφαίοι, θα ενταχθούν σε ένα σύστημα λειτουργίας που θα λειτουργεί αποτρεπτικά στη δημιουργία αυτόνομων μηχανισμών.
«Δεν θα μπορεί ο κάθε υπουργός να διορίζει όποιον θέλει γενικό γραμματέα ή πρόεδρο στους οργανισμούς που θα εποπτεύει, το σύστημα θα λειτουργεί συλλογικά», λένε όσοι δηλώνουν πως ξέρουν το πώς σκέφτεται ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ.
Σε κάθε περίπτωση, ο Γ. Παπανδρέου συνεχίζει να μαζεύει ιδέες από τα στελέχη του για τη δομή και τα πρόσωπα του νέου κυβερνητικού σχήματος και τη στελέχωση του προσωπικού του γραφείου.
Την ίδια ώρα, όλοι όσοι φιλοδοξούν να δουν τον ήλιο να ανατέλλει από κάποιο υπουργικό γραφείο, τα δίνουν όλα για να εκλεγούν και να εκλεγούν ψηλά στις εκλογικές τους περιφέρειες.
