Τα λάθη πληρώνονται. Και το μεγάλο λάθος του Καραμανλή είναι ότι πήγε σε πρόωρες εκλογές επειδή τον εκβίαζε με τις προεδρικές το ΠΑΣΟΚ και ήθελε νωπή εντολή για να αντιμετωπίσει δήθεν τη σοβαρή κατάσταση στην οικονομία. Εδώ ξεκινά το κακό και βρωμάει από την αρχή το πράγμα.Εάν πράγματι η οικονομία είναι σε κρίσιμη καμπή - όπως και πράγματι είναι - τότε δεν την αφήνεις σαν ακυβέρνητο καράβι στο δυσκολότερο χρονικά σημείο, ούτε ρισκάρεις να την παραδώσεις πρόωρα στον πολιτικό σου αντίπαλο που είτε αγνοεί το μέγεθος του προβλήματος, είτε καιροσκοπεί μοιράζοντας 'ακάλυπτες επιταγές' όπως ισχυρίζεσαι. Βγαίνεις ανοιχτά στο λαό και αποκαλύπτεις το μέγεθος του προβλήματος - όπως υποτίθεται το επιχειρείς τώρα προεκλογικά - ζητώντας τη κατανόησή του αλλά συγχρόνως κρατάς τα ηνία της διακυβέρνησης για 6 ακόμη μήνες και δίνεις ουσιαστικές λύσεις με την κατάρτιση του Προϋπολογισμού, με το πρόγραμμα σταθεροποίησης, με τις διαπραγματεύσεις στην Κομισιόν σχετικά με την παράταση του χρόνου προσαρμογής του ελλείμματος, με την αντιμετώπιση του καυτού προβλήματος των ληξιπρόθεσμων και ακάλυπτων επιταγών, με την πίεση στις τράπεζες να αυξήσουν τη ρευστότητα στην οικονομία κ.ο.κ.
Σε απλά ελληνικά, την κρίσιμη ώρα της μάχης για να μην καταρρεύσει η οικονομία μπαίνεις μπροστά σαν πραγματικός ηγέτης που οφείλεις να είσαι και παλεύεις να ανοίξεις δρόμο συσπειρώνοντας πίσω σου όσους μπορείς. Δεν κάνεις πίσω προκειμένου να συσπειρώσεις πρώτα (με τι ψυχή, με τι ηθικό ;) και μετά να πολεμήσεις. Σύμφωνοι, αιφνιδιάστηκες από τη διεθνή κρίση - και εδώ η ευθύνη είναι δική σου όπως και τόσων άλλων κυβερνήσεων - και νιώθεις αποδυναμωμένος από τα πολιτικά σκάνδαλα - και εδώ η ευθύνη είναι απολύτως δική σου - αλλά εάν κόπτεσαι για το εθνικό συμφέρον και το μόνο σου κίνητρο είναι το καλό της οικονομίας τότε δεν φυγομαχείς. Αντιδράς άμεσα. Και κάνεις όσα δεν έκανες τα προηγούμενα χρόνια της διακυβέρνησης σου.
Όποιος θέλει να σηκώσει τα μανίκια και να δουλέψει δεν προφασίζεται εκβιασμούς. Αρπάζει τις ευκαιρίες από τα μαλλιά. Στη προκειμένη περίπτωση ο Καραμανλής είχε μία ευκαιρία 6 μηνών να πείσει τον κόσμο πως μολονότι έκανε 'κάποιες' εσφαλμένες πολιτικές επιλογές, έστω τη τελευταία στιγμή, αντέδρασε και αποφάσισε να κόψει τον γόρδιο δεσμό των 'αδιεξόδων' της οικονομίας. Δεν το έκανε γιατί δεν μπορούσε να το κάνει. Γιατί δεν έχει τη πολιτική βούληση να αλλάξει τα του 'οίκου' του (κόμμα) και τα του 'δήμου'. Γιατί τη πολιτική του χαρακτήρισαν και χαρακτηρίζουν τα προηγούμενα 6 χρόνια της επανάπαυσης, της αμεριμνησίας και της αδράνειας μπροστά στα συσσωρευόμενα προβλήματα, όχι η δήθεν όψιμη αφύπνιση από τη κρίση και τις πιέσεις της Κομισιόν.
Εάν υπήρχε πολιτική αφύπνιση θα έτρεχε να καλύψει τον χαμένο χρόνο με πράξεις και έργα, όχι προεκλογικές ρητορείες και σχηματικές έως παιδιάστικες (μανιχαϊστικές ;) αντιπαραθέσεις γύρω από τον δρόμο της αρετής (ο δύσκολος ανηφορικός δρόμος που βγάζει σε ξέφωτο) και της κακίας (ο εύκολος δρόμος των πασοκικών υποσχέσεων που οδηγεί στο γκρεμό).
Μα θα αναρωτηθεί κανείς τι μπορούσε να κάνει σε 6 μήνες ; Ασφαλώς δεν θα άλλαζε πρόσωπο η οικονομία σε τόσο μικρό διάστημα. Αυτό, όμως, που μπορούσε να πετύχει είναι να δείξει ότι επιτέλους παράγει έργο, ότι προσπαθεί να αλλάξει τα κακώς κείμενα, να δώσει άλλον αέρα και μομέντουμ στην πολιτική αλλαγή και να κερδίσει τη χαμένη εμπιστοσύνη των πολιτών. Αυτά θα ήταν υπεραρκετά για να χτυπήσει με αξιώσεις τις εκλογές. Σήμερα, με την ηττοπαθή στάση που τήρησε για τις πρόωρες εκλογές κοιτάζει μόνον πως να ελαχιστοποιήσει το κόστος για τη ΝΔ και την αρχηγία του. Είναι, όμως, μία λογιστική, συντηρητική και μικρόψυχη προσέγγιση σε λάθος πρόβλημα, καθώς δεν αφορά την ελληνική κοινωνία και οικονομία. Γι' αυτό και είναι καταδικασμένη να αποτύχει.
