Οι σοβαροί άνθρωποι στο ΠΑΣΟΚ -όσοι δηλαδή έχουν επίγνωση της δυσκολίας των προβλημάτων- δεν τρελάθηκαν κιόλας από τη χαρά τους, όταν ο πρωθυπουργός αποφάσισε να ακολουθήσει το παράδειγμα Ζαχόπουλου. Μπορεί να ζητούσαν συνεχώς εκλογές, αλλά δεν τις ήθελαν τώρα. Προτιμούσαν (δικαιολογημένα...) η βόμβα της οικονομίας να εκραγεί στα χέρια του Κώστα Καραμανλή, ενώ τώρα έχουν μπροστά τους τον εφιάλτη να χρεωθούν τη σύνταξη του πιο δύσκολου προϋπολογισμού των τελευταίων ετών: Θα τους έχει πέσει ο κλήρος να αντιμετωπίσουν αυτοί την αλήθεια για την οικονομία. («Μετά την ήττα στην μάχη, το αμέσως χειρότερο πράγμα στη ζωή, είναι η νίκη στη μάχη», έλεγε ο δούκας του Γουέλιγκτον, αναφερόμενος φυσικά στη φρίκη του πολέμου και όχι στον προϋπολογισμό του 2010...)Τον κίνδυνο της νίκης όμως λίγοι τον αντιλαμβάνονται πλήρως στο ΠΑΣΟΚ - άλλωστε, ανθρώπους όπως ο Παπαντωνίου ή ο Χριστοδουλάκης, που ήξεραν τα «κόλπα» και την πραγματική κατάσταση της οικονομίας, τους έχουν διώξει. Οι περισσότεροι στο κόμμα των Παπανδρέου διακατέχονται από την αγωνία μην τυχόν και χάσει ο Γιώργος την τελευταία ευκαιρία του. Οχι επειδή ανησυχούν για εκείνον, αλλά για τον εαυτό τους. Διότι αν το ΠΑΣΟΚ επιστρέψει στον εμφύλιο του 2007, χαιρετίσματα! Καθώς μάλιστα το πιθανότερο είναι να βυθιστεί σε ανάλογες περιπέτειες και η Ν.Δ., τα χαιρετίσματα εκτείνονται σε όλο το πολιτικό σύστημα.
Το αισιόδοξο σενάριο παραπέμπει στην περίπτωση Ρόναλντ Ρέιγκαν. Ο 40ός πρόεδρος των ΗΠΑ σχημάτισε μια εξαιρετική κυβέρνηση ικανών ανθρώπων. Με τα «Reaganomics» έβγαλε την οικονομία των ΗΠΑ από τη δεκαετή περίοδο του «stagflation» και την οδήγησε στην ανάπτυξη. Με τη διεθνή πολιτική του κέρδισε τον (ψυχρό) πόλεμο κατά του κομμουνισμού. Ουδόλως ευκαταφρόνητα επιτεύγματα για έναν πρόεδρο μάλλον ελαφρό ως προσωπικότητα! Μπορεί να ακολουθήσει το παράδειγμα ο Γιώργος ως επικεφαλής μιας κυβέρνησης σοβαρών ανθρώπων;
Πολύ αμφίβολο. Κατ’ αρχάς, διότι το πιθανότερο, εφόσον κερδίσει τις εκλογές, είναι να φτιάξει μια κυβέρνηση ισορροπιών, όπου ο Παπακωνσταντίνου και η Διαμαντοπούλου θα συνυπάρχουν με τη Λούκα και τον Παπουτσή. Ποιος περιμένει ότι θα συμβάλει στη δραστική περικοπή των λειτουργικών εξόδων του υπουργείου του ένας πολιτικός, που διαφώνησε με την υποχρεωτική τοποθέτηση ταμειακών μηχανών στα βενζινάδικα, επειδή το μέτρο πλήττει τους μικρομεσαίους; Και πώς θα αντιμετωπίσει το δημόσιο χρέος των περίπου 300 δισ. μία πολιτικός που έχει δηλώσει ότι το Δημόσιο πρέπει να αγοράσει πίσω τον ΟΤΕ;
Επειτα, είναι το θέμα των συναρμοδιοτήτων. Ολα τα σημαντικά θέματα είναι περιπεπλεγμένα στο κουβάρι των υπουργικών συναρμοδιοτήτων. Ο απερχόμενος πρωθυπουργός διοικούσε με το περίφημο «βρείτε τα μεταξύ σας». Ο ερχόμενος θα μπορεί να επιβάλει τη θέλησή του στους υπουργούς ή θα βασίζεται στη ροπή του προς τους πάσης φύσεως νεωτερισμούς (ο «άλλος δρόμος» και κουραφέξαλα...), με την ελπίδα ότι έτσι θα παρακάμψει τον γόρδιο δεσμό; Θα βελτιώσει την κακή ποιότητα της δημόσιας παιδείας με το «e-book»;
Είναι αλήθεια ότι ο Γιώργος έχει αποφύγει μέχρι στιγμής να μοιράσει τρελές υποσχέσεις δεξιά κι αριστερά, όπως έκανε η Ν.Δ. το 2004. Εχει όμως αποφύγει και να πει οτιδήποτε συγκεκριμένο για την πραγματικότητα της κατάστασης: Δεν είπε καν τη φράση «οικονομική κρίση» στη δήλωσή του μετά την εξαγγελία των εκλογών! Και μάλλον έτσι θα πορευτεί καθ’ όλη την προεκλογική εκστρατεία. «Στη ΔΕΘ θα ξαναεπαναλάβουμε (sic) τις βασικές δεσμεύσεις μας», άκουσα τη Λούκα να λέει από τηλεοράσεως την περασμένη Πέμπτη. Εν ολίγοις, όραμα, αξίες, καλές προθέσεις, λουλούδια και έχει ο Θεός. Ομως δεν αρκεί να είσαι ψηλός και λεπτός, να εμφανίζεσαι πλέον μόνο με λευκό πουκάμισο, σκούρες γραβάτες και μαύρο κοστούμι, για να γίνεις Ομπάμα! Χρειάζονται και άλλα...
Εχει όμως ένα πλεονέκτημα, αντιτείνουν οι πολιτικοί φίλοι του. Είναι οι χαμηλές προσδοκίες του κόσμου: Οι περισσότεροι δεν περιμένουν τίποτε από αυτόν, εν αντιθέσει με τις προσδοκίες που είχαν από τον απερχόμενο... Πράγματι, αλλά το πλεονέκτημα ισχύει in vitro. Εκτός του πεδίου της πραγματικότητας, δηλαδή. Η δε πραγματικότητα είναι το φάσμα της πτώχευσης. Εφόσον, λοιπόν, ο Γιώργος είναι ο άνθρωπος των καλών προθέσεων, όπως δείχνει και προσπαθεί να μας πείσει, το προσωπικό πρόβλημα που έχει να λύσει σε τούτες τις εκλογές δεν είναι πώς θα θυμίζει τον Ομπάμα, χωρίς όμως να γίνεται συγκεκριμένος στον λόγο του, όπως ο Ομπάμα. Το πρόβλημά του είναι να αποφασίσει τι προέχει: η προσωπική του τύχη ή η τύχη όλων μας; Τι είδους πολιτικός είναι, με άλλα λόγια. Κληρονόμος της οικογενειακής παράδοσης ή σοβαρός;
Αν εξακολουθήσει με τα αόριστα οράματα, θα είναι σαν να ζητεί από τους ψηφοφόρους λευκή επιταγή. Ισως την δώσουν. Ετσι, θα έχουμε ξεπληρώσει ως λαός το «χρέος» μας στην άλλη μεγάλη πολιτική οικογένεια του τόπου κι έπειτα θα κάτσουμε κάτω να δούμε πώς θα ξεπληρώσουμε τα πραγματικά χρέη μας. Ο κύκλος της μεταπολίτευσης θα έχει κλείσει με τις καρικατούρες εκείνων που τον άνοιξαν...
